Andreak ez daki zer erantzun medikuak egin dion galderari. “Eta nola nahiago duzu hartzea botika, uretan nahastuta ala pilula batean?”. Emakumeak: “Ez dakit, zuek jakingo duzue, nik ez dakit ezer”.  Berarekin batera ospitalean gaua egin duen alabari begiratu dio, laguntza eske, baina alabak medikuaren galdera errepikatzea baino ez du egin: “Ama, ea uretan nahastekoa ala pastilla nahiago duzun”. Emakumeak zalantzati jarraitzen du: “Zuek jakingo duzue zer den hobe, nik ez dut ulertzen”.
Alboko ohetik ari naiz elkarrizketa entzuten, eta bi esaldi geratu zaizkit iltzatuta: “Nik ez dakit ezer” eta “nik ez dut ulertzen”. Emakumearen erantzuna bi arrazoi nagusitan oinarritzen dela pentsatu dut. Batetik, ez dago ohituta zer nahi duen galderari erantzuten. Zer nahiago duen galdera ez diote askotan egin. Aldiz, bera izan da, bere belaunaldiko emakume gehienak bezala, besteei galdetu izan diena beti zer nahi duten, zer nahiago duten, eta haien nahiak betetzen saiatu dena.
Eta bestetik, emakumeari oso gutxitan esan diote asko dakiela, oso gutxitan errekonozitu dizkiote bere ahalmenak, bere abilezia, duen jakintza.  Eta, are gehiago, ziur askotan gorde duela bere iritzia, honetaz edo hartaz ez dakiela aurpegiratu diotelako behin baino gehiagotan.
Emakumeak, baina, asko daki, eta bereziki da trebea hainbat lan guztiz garrantzitsu eta gizartearentzako funtsezkoak egiten. Mediku baten antzera zaindu eta osatu ditu ingurukoak, etxea kudeatu du gestoria baten profesionaltasunaz, ekonomista baten antzera eraman ditu etxeko kontuak (une on eta ez hain onetan), psikiatra lanak ere egin ditu (entzun, lagundu, aholkatu…), gelak berregituratu ditu diseinatzaile onenaren antzera eta arropak konpondu jostun baten abileziaz… Zerrenda bukaezina da. Eta hala eta guztiz ere, emakumeak “ez daki ezer”. Eta hor dago, medikuari begira, begietan bi esaldi dituela: “Zuek dakizue. Zuen esanetara nago”.
Bada justizia egiteko ordua.