Orain hilak ditugu

Orain hilak ditugu.
Hildako lagunak,
hildako ama edo aita.
Orain badakigu
zer egin behar den,
nora deitu,
zenbat balio duen
lore-koroa batek.

Orduan
hegan irteten ziren
marigorringoak
gure eskuetatik,
eta gure atzamarren artean
bizirik irauten zuen
sugandilaren buztanak.
Orain balkoiko geranioak hil zaizkigu,
eta zakarrontzira bota ditugu
loreontzi gorri eta guzti.

Orduan norbaitekin ginen,
norbaitentzat,
norbaitek gure izena esan
eta presente
erantzuten genuen.

Orain lagun batek deitu dizu,
inork deitzen ez dizunean,
laguntza eskatuz.
Bikote ohiak mehatxatu du
eta bakarrik dago
eta ez-zekien-zer-egin
eta ez-zekien-nori-deitu.

Orain bakarrik gaude.
Orain hilak ditugu lagun,
eta badakigu zer egin behar den.

Orduan ez genekien bizikletan ibiltzen.
Orain ere ez.

 

Hitz horiek

Nahiko nituzke hitzak
biluzik.
Ume batek lehenbiziko
aldiz erabiltzen ditueneko
zentzuaz.
Nahiko nituzke hitzak
arrautza-irinetan pasatu gabe,
uretatik atera berritako
arrainak bezain distiratsu.
Nahiko nituzke paretan gogor
jotzen duten pilotak,
oihartzuna sortu eta
bizi-bizi bueltan datozenak.
Nahiko nituzke
urdail barreneko hitzak,
azukrerik gabekoak,
uxualaren egia dutenak,
aldi berean eder
eta deserosoak,
aldi berean irrika eta
bihotzerrea sortzen dutenak.
Nahiko nituzke
haragi bihurtzen diren hitzak,
erditze gelako
jaioberri likatsuaren antzera,
bizitzen hasi baino lehen
bizitzak zikinduta daudenak.

 

Nire herria

Nire herriko zerua ez da laua,
hodeiek loditzen dute.
Ezer ez da laua nire herrian,
zenbat gris ezkutatzen den hodei bakoitzean.
Nire herriko zeruak pisu handia du,
justu hemen,
sorbaldaren eta lepoaren artean,
nabaritzen da gehien,
eta hodeiak,
nire herrian,
beti daude norbaiten gainean
deskargatzeko prest.
Nire herriko lurra
milaka zimurretan
dago tolestua,
eta tolesduren gerizpetan
biziraun du nire herriko hitzak.
Nire herriko jaioberriek
zaharren ahotsa dute.
Nire herriko hitz asko
lur azpian daude.
Kanposantuan hasi dira
elkarrizketa asko
nire herrian.

 

Harmonia

Kafe usaina esnatzean,
kikaren hotsa sukaldean,
eguzkia bihurguneak marrazten
atzo ezagutu nituen izaretan.

Zure usainaren gainean etzanda
keinu egin diet
gure pasioaren lekuko izan diren
gelako koadroei.

Zuhaitzaren adarrak leihoan joka,
mahaitxoaren gaineko iratzargailua
bat, bi, hiru, lau
diapasoi bihurtuta.

Oin hutsen pausoak
entzun ditut
korridorean.
Gosariaren bandejarekin zatoz
bere kafe,
esne,
ogi egin berri
eta egunkari odoleztatuarekin,
goiz harmoniko honetan.

 

Ez dut gogoratzen

Ez ditut gogoratzen
esan zenizkidan hitzak,
ezta esan nizkizunak ere.
Ziurrenik
zelan geunden galdetu genion elkarri
erantzunetan egiarik jasotzeko itxaropenik gabe.
Ziurrenik gure lanez
hitz egingo genuen,
edo osasunaz:
zelan zoaz kontu horrekin?

Ez dut gogoratzen
ze egunetan egin genuen topo,
ezta non,
nora nindoan,
nondik nentorren.

Ez ditut gogoratzen
egun horretako egunkarien lerro-buruak,
ziurrenez norbaitek indarkeriaren bat gaitzetsiko zuen
edo norbaiti eskatuko zioten
indarkeriaren bat gaitzesteko.

Ez dut gogoratzen orduan bizarra zenuen
edo modetatik libre
afeitatua zeunden ordurako.

Gauza bakarra gogoratzen dut:
eskua pasatu zenidala
beso biluzitik.

Ordutik
hego haizeak agintzen dit
zer gogoratu
eta zer ez.

 

Ez nazazu begiratu

Ez nazazu begiratu,
ez dut lurralde ilunetara
bidaiatu nahi,
ez dut gauzak
haztatzen ibili nahi
argirik gabeko gela batean.

Ez nazazu zeurekin eraman,
nahiago dut hemen geratu,
kafe makina,
etxeko giltzak
eta lanpas zaharraren alboan.

Ez nazazu ezagutzen ditudan
gauzetatik aldendu,
ikasi dut haien ertzak saihesten
ezagun ditut haien usainak,
haien egur zaharrak,
haien metal berriak.

Ez nazazu urrundu aharrausietatik
igogailuko hizketaldi hutsaletatik
familiako bazkarietatik
programatutako sexutik
betiko autobusa hartu aurretiko
pazientzia ezetik.

Ez nazazu begiratu,
zure begien tontorrean
arriskuren bat dagoelako,
ziur,
izotza, elur-jausi bat,
uholde bat,
berarekin eramango dituena
aulkiak, landareak, erosketa zerrendak, sardexkak, liburuak,
babesten nauten
benetako gauza guztiak.

 

Ez da euria

Ez da euria,
ez dit minik egiten,
hodeiek mundua mugatzen dute
eta babestuago sentitzen naiz.

Ez da negua,
ez dit minik egiten,
iluntasunak eguna laburtzen du
eta lasaiago sentitzen naiz.

Eguzkiak,
urruneko leiho baten argi-keinuak,
terrazetan dagoen jendetzak,
hego haizeak,
uda usainak
egiten didate min,
mundua zabaldu egiten delako,
luzatu,
hedatu,
handitu,
eta beste lekuren batean
gertatzen delako
orduan dena.

 

Gosari aztarnak

Ez dira domeketako pagak,
ez dira marrazki bizidunak,
parkeko jolasak
edo benetako lagunak
faltan sentitzen ditudanak.

Ez dira uretan egindako dzangak,
futboleko izerdiak,
amaigabeko udak.
Ez dira gurin zaporezko meriendak,
esnetan bustitako gailetak
faltan nabari ditudanak.

Goizero
nire ezpainetako gosari aztarnak
txistuaz bustitako zapiarekin
garbituko dituen norbait
oraindik badela jakitea da
benetan falta zaidana.

Putzuak

Medikuak auskultatzen nauen bakoitzean
neure buruari galdetzen diot
entzungo al dituen
aparatu horrekin
nire putzuen
plisti-plastak