Autobusera igo eta jendearen aurpegiek errutinaren eta bete gabeko ametsen begirada bueltatzen didate. Leihotik begiratu eta alboko autoan doan gidaria ikusten dut. Auto barruan sortutako ke eta umore txarreko hodei horretan, zigarroa baino, gizona bera doa kontsumitzen. Hurrengo geltokian, emakume bat, begirada galdua, azazkalei haginka dago. Edo bere kezkei ari da haginka? Atari batetik bikote bat irten da, elkarri garrasika, euren alabatxoaren begiradapean. Albotik, ume-aulkitxo bati bultzaka doan emakume bat igaro da, estutasun begiradarekin, eskutik helduta daraman beste semea negar algaraka ari den bitartean. Neska bat ikusi dut, nerabe bat, zebra igarobidetik pasatzen, negarrez, zotinka, mugikorretik hitz egiten duen bitartean.
Ingurura begiratzen dut, eta barka, baina sufrimendu asko ikusten dut. Bizitzak urratutako aurpegiak ikusten ditut, kezkek zaildutako bekokiak, lanak higaturiko esku eta begiradak, eguneroko borrokaren hortz estutuak.
Eta errealitate honek talka egiten du ikusten ditudan markesinetan iragartzen diren bizitzekin, edo aldizkarietan eta telebistan ikusten ditudan zoriontasun, gozamen eta perfekzio ereduekin. Nola da posible arraila han sakona izatea, talka hain izugarria izatea? Nola heldu gara saltzen diguten edertasun faltsu hori sinestera eta errudun sentitzera gure bizitzak ez direlako halakoak, gure gorputzek ez dutelako erakusten diguten horiekin zerikusirik, ez garelako bizi etengabeko irribarre batean? Iruzurra da edertasun hori, faltsua, eta ez dauka zerikusirik benetako bizitzarekin.
Benetako bizitzan sufrimendua ikusten dut, baina hala ere, autobusetik jaitsi eta aurreko zuhaitzari udaberria iragartzen duten lore zuri txiki horiek atera zaizkiola ikusi dut. Eta orduan pentsatu dut baietz, existitzen dela benetako edertasun bat, lore horietan antzeman dezakeguna, edo musikan, artean, besarkada batean, elkartasun keinu batean, muxu zintzo batean, ondo egindako lanak eragindako pozean, eguzkipean berotzen den gure azalaren usainean… Eta edertasun hori ez, ez da sartzen publizitate markesina batean; eta bai, aurrera egiteak merezi duela erakusten digu.